Patiënt van de maand mei: Buddy

Buddy is een vrolijke Golden Retriever van inmiddels bijna 3,5 jaar. Hij houdt van wandelen, rennen, rollen in het gras en vertroeteld worden. Ook slaapt hij graag en ligt dan in de krul (zo noemen wij dat: lichaam gedraaid en poten in de lucht).

Vanaf half september 2015 kreeg hij allerlei vage klachten: spugen, slecht eten, diarree, onrustig  krom staan, hijgen met z’n staart tussen de poten, veel drinken etc. Hij kwam steeds bij je staan met z’n kop op je schoot om aan te geven “ ik voel me niet lekker !” .

Eind september zijn we naar ‘het baas en hond zwemmen’ geweest in het Ruurlose zwembad, maar dit was ook geen succes. Onze waterrat (!!) wilde het water niet in. Bij het in de auto springen maakte Buddy een piepend geluid.
Ook wilde hij zelfs niet meer uit de auto springen. De dierenarts kon geen oorzaak vinden. Echter, omdat Buddy wel degelijk pijn had, kregen we voor een paar dagen pijnstillers mee, om te kijken of hij daarvan opknapte. Een paar dagen later kreeg hij een bult aan z’n linkerzijde. Hier is een biopt van genomen, maar hieruit kwam niets raars. Antibioticum was daarom niet nodig.

Inmiddels is het zondag 25 oktober, nog steeds een zieke hond, hele dag onrustig, en hij wilde niet wandelen, hij liep sjokkend achter je aan. Toch een klein stukje geprobeerd, maar hij ging op het gras liggen, op z’n zij, deed z’n ogen dicht en ik dacht….. daar gaat ie. Ik dacht echt dat hij dood ging !!! Dierenarts gebeld en we konden meteen in Vorden komen. Onderzocht, maar naast braken en diarree, niets kunnen vinden. De dierenarts dacht daarom aan een maagdarm-infectie of een giardia (parasiet) infectie. Hiervoor hebben we medicijnen meegekregen.

Dinsdag 27 oktober ’s morgens, we kwamen in de kamer en Buddy was er slecht aan toe, hij sleepte zich naar buiten (achterlichaam over de grond, leek wel verlamd). Hij ging naast het huis in het grind liggen en stond niet meer op. We gingen weer naar de dierenarts in Vorden en op ons verzoek werd er een echo gemaakt. Vol spanning keken we mee, we verwachtten ieder moment een raar voorwerp voorbij te zien komen, een sok of iets dergelijks. Maar……. Er werd niets gevonden. Ook werden er röntgenfoto’s gemaakt van de buik en de rug.  Hierop was wat reactie te zien bij de overgang van z’n stuitje naar z’n staart. Dit kon betekenen dat er een uitstulping op een zenuw drukte, wat zijn pijn zou verklaren. We werden verwezen naar een osteopaat. We zochten thuis het telefoonnummer erbij, met het idee haar te bellen.

Het ging een tijdje af en aan, helemaal fit was ie niet. In de maand november hadden we regelmatig telefonisch contact met dierenarts Tanya de Bruin. We moesten o.a. temperaturen, maar dit was oké. Buddy at slecht en zijn vacht was niet meer zo mooi glanzend en zijn ontlasting bleef wisselend. 
Eind december gingen we met ons gezin op vakantie naar de zon. Buddy logeerde bij vrienden. Toen we hem op 30 december ophaalden, meldden ze dat hij erg sloom was, slecht at en moest spugen. Op oudejaarsdag zijn we weer naar de dierenarts gegaan. Aangezien Buddy moeite had met opstaan, stijf liep en gespannen stond, kregen we pijnstillers en spierverslappers mee.

In het weekend van 10 januari ging het weer erg slecht en was Buddy erg gespannen. Vooral zijn linkerzijkant voelde heel hard aan, we besloten te wachten tot maandag om naar de dierenarts te gaan. Maandagochtend schrokken we heel erg; Buddy had een heel groot abces aan zijn linkerkant, waar hij enorm aan had zitten likken, het is een glanzende bult waar geen haar meer op zat.
We meldden ons op de locatie in Ruurlo bij Tanya. Ook zij schrok en stuurde ons direct door naar Vorden waar het abces opengesneden moest worden; 300ml stinkende pus!

Eind van de middag haalden we Buddy op. Het was een nare wond, waar een drain in geplaatst was.  Hij kreeg een shirt aan zodat hij niet aan de wond en drain kon komen. Buddy was nog steeds erg onrustig en had pijn. Donderdag bracht ik Buddy naar Vorden waar de wond gehecht zou worden, ik ging naar mijn werk. Tanya zou me bellen hoe het gegaan was, en wanneer we hem weer op konden halen. 

's Middags kreeg ik een telefoontje….. WE HEBBEN HET GEVONDEN….. Er zat een satéprikker tussen zijn ribben, door zijn maag gespiest!!!! Ik kon het niet geloven, wisten we dan na 4 maanden eindelijk waar Buddy al die tijd last van had gehad???!!!!

Tanya vertelde: “We wilden de wond hechten, maar we vonden het toch een raar verhaal, al die klachten. We (Tanja en Simon) besloten alsnog een CT scan te maken en daar zagen we het:
een houten prikker. Deze is verwijderd en de wond gehecht”. 

‘s Middags haalden we Buddy op. Het was direct een andere hond; hij keek weer blij en was eigenlijk zo na de narcose heel actief. ’s Avonds lag hij zelfs alweer  “ in de krul”. We hadden er alle vertrouwen in dat het weer helemaal goed zou komen. Het verzorgen van de wond, was best intensief. Het was een nare wond die op sommige plekjes weer losliet en niet meer gehecht kon worden. Het moest van binnenuit dicht groeien. Buddy moest nog een aantal weken zijn ‘rompertje’ aan. Met op de wond een verband en wondspray.

We zijn heel erg blij en opgelucht dat we onze Buddy weer terug hebben. We moeten er niet aandenken wat er gebeurd zou zijn, als besloten was om op 14 januari de wond dicht te maken en de satéprikker er in was blijven zitten. Zoals je merkt heeft het hele gebeuren veel indruk op mij (ons) gemaakt, het is gewoon heel vervelend als je ziet dat je hond iets mankeert en je niet weet wat het is. We zijn erg blij dat Tanya heeft doorgezocht en uiteindelijk de prikker heeft gevonden. We zullen wel alerter zijn tijdens het BBQ-en, al weet je natuurlijk nooit waar of wat een hond allemaal opscharrelt.

Met Buddy gaat het inmiddels heel goed, de wond is bijna niet meer zichtbaar, echt onvoorstelbaar!! Hij is weer een blije vrolijke gezonde hond met veel energie. Al met al heeft hij er gelukkig niets aan over gehouden.

Met vriendelijke groet,

Jeanette ter Haar en een poot van Buddy