patiënt van de maand: Kaethy

aan de andere kant van de behandeltafel

Onze assistente Miriam is al sinds jaar en dag assistente bij De Graafschap Dierenartsen. En onlangs kwam ze erachter hoe het ook alweer is, als je niet als de professional, maar als baasje van je harige huisgenootje in de spreekkamer staat.

 

blij ei!

Miriam vertelt: Kaethy is onze Border Terriër. Een enthousiast hondje van inmiddels twaalf jaar oud. Alleen heeft niemand haar ooit verteld hoe oud ze is. Kortom, op papier een senior maar in het echt never nooit niet. Ze is een blij ei dat altijd in is voor actie. Ze vindt alles leuk, zolang ze maar met je bezig kan zijn.
Dit is trouwens niet helemaal waar. Ze vindt alles leuk, behalve andere honden, die vindt ze wat minder. Dit is ook de reden dat haar behendigheid-carrière helaas veel te vroeg is opgehouden. Het spelletje was super leuk, alleen die andere honden langs de baan, dat was toch wel een dingetje.
Maar gelukkig hadden we genoeg alternatieven zoals speuren, treibball, hoopers, clickeren en, heel belangrijk, gewoon lekker wandelen in het bos.
En tijdens zo’n gewone wandeling in het bos ging het dus mis: Mevrouw rende voor mij uit op vier poten, draaide een bochtje en kwam op drie poten terug. Ik weet nog steeds niet waarop ze zich nou verstapt heeft. Aan haar manier van lopen wist ik eigenlijk gelijk al wat er mis was: haar kruisband was gescheurd. Echt, wat een balen!

imbricatie en TTA

Gelukkig konden we snel terecht bij onze orthopeed Tanya die mijn vermoeden bevestigde. Maar ja, wat nu? Het ís een hondje van bijna twaalf. Ga je opereren? Wacht je toch eerst af en probeer je het met rust en pijnstilling? Nou, dat laatste was geen optie. Rust houden is namelijk iets wat onze stuiterbal echt niet kan. Dus opereren is eigenlijk de enige mogelijkheid.
Maar dan heb je ook nog weer twee opties: imbricatie, waarbij het gewrichtskapsel strak om de knie wordt gehecht om zo stabiliteit te geven. Dit is bij kleine hondjes vaak voldoende.
Of een TTA operatie? Kort samengevat wordt bij een TTA de stand van de knie veranderd waardoor de voorste kruisband niet meer nodig is. We besloten voor een TTA te gaan.

volgens het boekje

Binnen een week kon ze worden geopereerd. Ook al zijn operaties bij ons dagelijkse kost, het is toch wat anders als het om je eigen hondje gaat.  Maar alles ging gewoon netjes volgens het boekje. Alleen moest Tanya één gaatje opnieuw boren omdat deze net iets te ver naar buiten was geboord. En dan is het toch even lastig dat het zo’n klein hondje is.

Doordat de boorgaten hier nu erg dicht bij elkaar zaten, bestond de kans dat het bot vanuit het boorgat zou gaan splijten als hier te veel druk op zou komen te staan. Daarom heeft Tanya voor de zekerheid toch een spalk om de knie geplaatst zodat het boorgaatje de kans zou krijgen om dicht te groeien.
Eigenlijk vond ik het wel fijn dat Kaethy een spalk om haar poot had gekregen. Kon ze ook niets stuk maken in die knie. Maar ja, een operatiewond onder het verband is natuurlijk ook weer een risico. De kans dat hier een infectie bij komt is dan best groot. Tevens bestaat de kans dat de spalk druk- en smetplekken gaat veroorzaken op de poot, of dat er te veel zwelling ontstaat waardoor de poot wordt afgekneld. Dus, nog genoeg zaken om heel goed in de gaten te houden. Omdat ze dus een spalk had gekregen, kreeg Kaethy naast pijnstilling toch ook antibiotica.

geestelijk tevreden houden

Thuis is dus vooral de grootste zorg dat het verband schoon moet blijven en dat mevrouw zich rustig moet houden. Het verband drooghouden ging eigenlijk prima. Elke uitlaatbeurt wordt de poot in een diepvrieszak gehesen en aan de bovenkant vastgeplakt met schilderstape. De onderkant wordt voorzien van ducttape als extra stevigheid. En dat gaat prima. Mevrouw is al heel vlot gewend aan de spalk en staat al snel weer op d’r achterpoten tegen de bank (tot onze grote schrik).
Een tweede punt van zorg is toch eigenlijk wel dat Kaethy toch geestelijk actief moet blijven. Lange wandelingen, lekker snuffelen door het gras en rennen is er niet bij. En om te zorgen dat ze toch blij in haar hoofd blijft, worden de lange wandelingen gecompenseerd door snuffelspelletjes, puzzels, met blikvoer gevulde kongen en, niet onbelangrijk, na ongeveer een week beginnen we met wandelingen in de bolderkar. We gaan gewoon lekker naar het bos om te wandelen. Alleen loopt ze maar hele kleine stukjes (later natuurlijk steeds meer) en zit ze de rest van de wandeling in een bolderkar. Zo kan ze toch gewoon dingen zien en, niet onbelangrijk, allemaal geurtjes die voorbij komen opsnuiven. En na een paar weken ligt ze zelfs heerlijk te rollen in het gras zonder überhaupt last te hebben van die spalk.

revalidatie

De spalk zou vier weken om moeten blijven. Daarna konden we met een röntgenfoto bekijken of het kleine gaatje voldoende was dichtgegroeid, zodat het bot niet meer zou gaan splijten. Na vier weken is het gat helaas nog niet helemaal dichtgegroeid. Dus mag de spalk nog een paar weken blijven zitten.
Na zes weken is het gaatje goed dicht gegroeid en mag de spalk er af. Dat is toch wel even spannend. Want nu is er geen bescherming meer om die knie, nu kan hij weer stuk! Maar het gaat van het begin al heel goed. Voorzichtig gaan we weer lopen met haar. Langzaam wandelen zodat ze gedwongen wordt om de poot goed neer te zetten. Wanneer ze namelijk zelf haar tempo zou mogen bepalen, zou ze er op drie poten vandoor gaan, want dat is veel makkelijker. Maar eigenlijk binnen een week, loopt ze netjes op vier poten, zelfs in draf. Rennen doen we nog maar even niet.
Nu gaat het er om dat er weer bespiering op de poot komt, want door die spalk is het wel een heel ielig pootje geworden. Gelukkig wonen we vlak bij ’t Zand (bosrijk gebied in Hengelo) waar je leuke heuveltjes hebt die heel goed te gebruiken zijn bij de revalidatie.

en nu?

Inmiddels zijn we al een paar maanden verder en zie je niets meer aan Kaethy. Ze is nog steeds een blij ei en ziet in alles een feestje en hopelijk mogen we nog heel lang van haar genieten.

Helaas is Kaethy inmiddels overleden. Door onverwachte, zeer snel verergerde dementie, hebben de eigenaren besloten om haar te laten gaan.