Patiënt van de maand januari: Bumper

Bumper is een ruwharige dwergteckel van vijf jaar oud die altijd heeft samengeleefd met andere honden. Eerst alleen met zijn grote vriend Easy. Later ook met Wammes en Winnie, twee kleine hondjes op leeftijd.
Hij vindt het heerlijk om lekker buiten te liggen zonnebaden, lange wandelingen te maken, te zwemmen of zijn grote vriend uit te dagen voor een spelletje. Maar de meeste tijd brengt de roedel gewoon luierend door op de bank of op schoot. Bumper was dan ook gewend om altijd zelf de bank op en af te springen.

Tot hij op een ochtend niet meer op de bank kon springen. Hij wilde er wel graag op maar iemand moest hem wel even tillen. Raar… Bumper houdt er normaal niet zo van om getild te worden. Normaal is hij altijd van het ‘zelf doen’, net als een klein kind.
Gedurende de dag merkte ik dat Bumper zich niet helemaal happy voelde. Hij was vreselijk plakkerig en liep me constant voor de voeten. Iets wat hij alleen doet als hij zich niet lekker voelt. Dan wil hij het liefste in mijn broekzak kruipen. Even afwachten maar of het spontaan weer over zou gaan want soms heeft hij wat last van buikkrampen en is hij een dagje niet lekker in orde.

Tijdens de grote wandeling begon hij zoals gewoonlijk weer lekker actief, maar halverwege begon Bumper steeds langzamer te lopen en op de terugweg liep hij echt stapje voor stapje en zag ik dat hij onstabiel begon te staan op zijn rechter achterpootje. Oh jee… last van zijn rug dus, want dit had ik begin van het jaar al eerder bij hem gezien. Toen had hij een hernia maar ging het vanzelf weer over met rust, tabletten en een paar bezoekjes aan osteopate Mariëlle Kamphorst.
Gelukkig had ik nog wat Rimadyl (pijnstiller) thuis liggen van de vorige keer dat hij last van zijn rug had, dus ik heb Bumper gelijk maar een tabletje gegeven tegen de pijn en hem naast me op de bank gelegd om rust te houden.
Helaas ging Bumper ondanks de Rimadyl gedurende de dag steeds meer achteruit en ‘s nachts bleek hij opeens compleet verlamd te zijn aan zijn achterhand. Hij had geen controle meer over zijn staart en achterpoten en was ook incontinent geworden. Foute boel dus!

Arme hond, hij wist ook niet wat hem overkwam.
We hebben ‘s ochtends direct een afspraak gemaakt en konden diezelfde ochtend al terecht bij dierenarts Nienke Jongmans.

Bumper was compleet verlamd aan de achterkant en had geen reflexen meer in zijn achterpoten.
Diagnose: een acute hernia En een flinke zo te zien.
Hij reageerde alleen nog toen Nienke hard tussen zijn tenen kneep met een tangetje. Een diepe pijnprikkel was er dus gelukkig nog wel, anders was zijn prognose een stuk slechter geweest.
‘s Middags is Bumper door dierenarts Tanja de Bruin door de CT-scan gehaald om te kijken waar de hernia precies zat en hoe ernstig het was. De scan toonde een flinke driedubbele hernia… Oef, dat was wel even slikken. Mijn arme kleine Bumpie!

Opereren bleek de beste optie op herstel te geven, hoewel er geen garanties werden gegeven dat hij ooit weer helemaal de oude zou worden. Plus, werd mij eerlijk verteld; de nazorg zou een hele kluif zijn.
Maar voor alleen rust houden met pijnstillers en afwachten bleek het eigenlijk te ernstig te zijn en de beste kans op herstel was als de blokkade in zijn ruggenwervels zo snel mogelijk werd verwijderd.
We besloten Bumper die kans te geven en hij mocht dus onder narcose blijven. Tanja ging gelijk opereren, ook al was het intussen al bijna avond.
Na een paar super spannende uren kwam Bumper uit de operatiekamer. De operatie was goed gegaan, en nu was het afwachten of, en in hoeverre, hij zich ging herstellen.

We hebben hem mee naar huis genomen en met een warmtekussen in de bench naast mijn bed gelegd.
De eerste dag na de operatie mochten we weer even terugkomen voor controle en liet Tanja ons zien hoe we zijn blaas konden leegknijpen omdat Bumper de controle over zijn blaas nog niet terug had en de catheter er per ongeluk uit was gegaan.
De eerste dagen waren inderdaad heel erg zwaar. De blaas leegknijpen bleek praktisch onmogelijk bij Bumper, omdat hij zijn buikspieren enorm aanspande zodra we probeerden hem te laten plassen. In een poging hem toch te laten plassen, namen we hem, met een sjaal onder zijn buik om zijn verlamde achterhand te tillen, mee naar het parkje in de buurt zodat hij de urine van andere honden kon ruiken in de hoop dat zijn plasreflex zou worden gestimuleerd. En ja hoor, nadat hij een hoopje had gedaan bleek hij ook wat urine te laten lopen! Volgens mij zijn we nog nooit zo blij geweest om een hondenplasje te zien! De mensen in het parkje zullen wel gedacht hebben: die mensen zijn niet goed wijs…

Vervolgens ging Bumper elke dag een stuk vooruit. Eerst bewoog hij zijn achterpootjes weer iets als hij zich uitrekte en kromden zijn tenen zich rond mijn duim, zodra ik fysiotherapie met zijn achterpootjes deed. Hij bewoog zijn achterpootjes iets mee in de sjaal als we een klein rondje wandelden in het park en werd elke dag sterker.
Hij kon weer zelf opstaan en heel even zelfstandig blijven staan tijdens het drinken. Hij krabde zich weer achter zijn oren en probeerde tijdens het wandelen zelf mee te lopen met zijn achterpoten.

Ruim twee en een halve week na zijn operatie kon Bump weer zelf een beetje rondscharrelen in huis en hoefde ik hem steeds minder te ondersteunen tijdens het wandelen. Hij liep nog wat wankel en onstabiel, maar toch, hij kon het wel weer zelfstandig!
Het lukte hem zelfs zijn achterpoot alweer op te tillen tijdens het plassen, onze kleine macho man. Het lastigste was om hem een beetje rustig aan te laten doen want hij dacht zelf dat hij alles wel weer kon. Daarbij is hij een echte eigenwijze Teckel en laat hij zich niet tegenhouden als hij zich iets in de kop heeft gehaald. Dat heeft hem volgens mij ook door deze periode geholpen. Hij had gewoon besloten net te doen of er niets aan de hand was en ging er gewoon voor.

Ongeveer 4 weken na zijn operatie zijn we begonnen bij de fysiotherapie om Bumper verder te laten revalideren. Hij gaat nog steeds wekelijks naar de hydrotherapie (zie hieronder de foto’s), wat binnenkort wordt afgebouwd en krijgt daarnaast magneettherapie.

Dankzij zijn sterke karakter, maar vooral dankzij de goede zorgen en het adequate optreden van dierenartsen Nienke en Tanja en de operatieassistentes is hij nu voor 85-90% hersteld; Bumper kan eigenlijk alles weer, maar hij mag o.a. echt niet meer van de bank springen of zijn staart na jagen. Vertel dat een Teckel!

Dank jullie wel!!
Silke & Bumper.