patiënt van de maand: Bobby

De gemoederen rondom het corona-virus, houdt niet alleen mensen bezig…
Een goed bedoelde bezigheid voor kinderen, heeft ook de baasjes van Bobby beziggehouden!

Deze maand het bijzondere verhaal van Bobby, zijn baasjes vertellen:

schuimend water braken

Bobby, onze 1,5 jarige vrolijke en speelse Tibetaanse Terriër, leek zich prima te voelen. Hij was vrolijk en druk als altijd, at graag maar spuugde af en toe wat. De ene dag wel, de andere dag weer niet. Dit duurde een week.
We dachten er eigenlijk niet zo veel van totdat hij op maandagochtend steeds kleine beetjes schuimend water spuugde. Hij dronk heel veel wat hij eigenlijk anders nooit deed. Dit braakte hij gelijk weer uit, ook wilde hij niet meer eten en dat is niks voor onze veelvraat.

bij de dokter

Na een telefoontje met dit verhaal konden we gelijk terecht bij De Graafschap Dierenartsen in Ruurlo. Dierenarts Tanya de Bruin onderzocht Bobby en vertelde dat er iets klem zat in de overgang van de maag naar de dunne darm. Ik schrok best, want ik was bang dat daar iets kwaadaardigs groeide. Tanya gaf direct aan dat het waarschijnlijk iets was wat hij had ingeslikt. Ik zei nog, dat doet hij eigenlijk nooit! Als hij iets vreemds in zijn bek heeft, kauwt hij er wel op maar spuugt het altijd weer uit.
Afgesproken dat wij ‘s middags naar Vorden zouden komen voor een echo en dat het waarschijnlijk zou zijn dat Bobby opgenomen zou worden.

echo

‘s Middags zijn we naar Vorden gereden. Daar had hij in de wachtkamer ook nog gespuugd. In verband met het coronavirus moest ik hem, met tranen in mijn ogen, bij de assistente achterlaten. Ik dacht nog: stom coronavirus, niet wetende dat het er daar ergens toch wel iets mee te maken had…
Ik zie mijn man en mijzelf nog zo zitten op het bankje buiten in de zon wachtend op de uitslag van de echo. Tanya kwam ons al gauw vertellen dat er inderdaad iets klem zat. Hij moest gelijk geopereerd worden en ze zou ons bellen als het klaar was en wanneer we hem weer op konden halen.

schaamrood op de kaken!

Pff, wat duurde dat wachten lang! Tanya belde ons aan het einde van de middag dat de operatie goed was verlopen. Wat een opluchting!
Op mijn vraag: "wat zat er nou eigenlijk?" vroeg Tanya of Bobby een knuffel had waar hij iets van opgegeten zou kunnen hebben. "Nou nee", zei ik, "die heeft hij niet en hij eet echt noooooit wat op!"
"Mis je ook niets van een andere knuffel?"
Nu zijn onze kinderen pubers dus er slingeren hier geen knuffels rond, dus nee, dat kon echt niet.. Maar toen ging er een lampje ging branden.

"Tanya, ik durf het haast niet te zeggen, maar wij doen wel mee met de berenjacht hier in Ruurlo. Je weet wel, ouders kunnen met hun kinderen via Google Maps op zoek naar beren in deze corona tijd… Het zal toch niet…"
Tanya moest daar erg om lachen en vertelde toen dat ze inderdaad een neus van een beer had verwijderd!
Met het schaamrood op mijn kaken, want het was mijn idee om mee te doen. Toen zei mijn man dat hij wel had gezien dat de beer zijn neus miste maar daar verder niets van gedacht had.

berenjacht

Gelukkig konden wij Bobby diezelfde avond nog op halen. Hij had een mooi blauw pakje aan zodat hij niet aan de wond kon likken. Bobby was nog flink onder invloed van de narcose en kon bijna niet op zijn poten staan.
‘s Nachts hebben wij hem maar meegenomen naar de slaapkamer omdat hij nog niet echt goed wakker was en erg onrustig sliep. Tegen de morgen was hij gelukkig goed uitgeslapen en besloot zelfs dat het speeltijd was.
Hij mocht in de 2 dagen na de operatie elk uur een eetlepel speciaal voer eten totdat zijn darmen op gang waren gekomen en ontlasting had gehad. Dat viel Bobby de vreetzak best tegen!
Na 10 dagen moest hij bij Tanya op controle komen, alles was prima en hebben we nog wel even gelachen om het berenjacht avontuur.
Helaas kreeg hij daarna nog een buikgriepje maar knapte hij met antibiotica gelukkig ook snel weer van op.
Bobby is gelukkig weer de heerlijke vrolijke drukke hond van voor de berenjacht.
Voor ons dus geen berenjacht avonturen meer, de beer is net als zijn neus, helaas voor de kinderen in Ruurlo, spoorloos verdwenen…