een hond uit het buitenland

Een hond uit het buitenland adopteren. Een heel nobel idee, maar er zijn wel dingen waar u aan moet denken en rekening mee moet houden.
Dit is de ervaring van Eline, onze collega paraveterinair die onlangs een hond uit Portugal heeft geadopteerd.

zachtaardig en tolerant

Ik heb altijd al een zwak gehad voor de buitenlandse hond. Ik vind ze vaak prachtig, rashonden kunnen ook leuk zijn, maar doe mij maar een leuke vuilnisbak! Daarnaast hebben ze in mijn ogen een ander karakter, een bepaalde zachtaardigheid en tolerantie. Maar een hond uit het buitenland brengt ook risico’s met zich mee in het kader van tropische ziekten en bepaalde gedragsproblematiek. En daarom had ik het volgende plan…

niet via een stichting, maar zelf erheen!

Cantinho Da Milu (https://www.ocantinhodamilu.com) is een groot dierenasiel in Portugal.
Zij komen rond van donaties en dit doen ze geweldig. Er leven hier maar liefst 700 honden (ja, u leest het goed)! En het ontbreekt hier niet aan medische zorg. Alles wordt gevaccineerd, gecastreerd, behandeld tegen parasieten en krijgt medische zorg bij ziekte. Daarnaast blijven ze investeren in betere verblijven, schaduwplekken en quarantaines. Er zijn meerdere grote losloopterreinen zodat de honden overdag de ruimte hebben. Een groep vrijwilligers houdt zich bezig met de socialisatie en het herplaatsen van deze honden.
Hoe ik deze plek ken? 10 jaar geleden heb ik hier 3 weken vrijwilligerswerk gedaan. Ik besloot om nu terug te gaan en zelf een hond op karakter uit te kiezen.

Lena was voor ons precies wat we zochten ...

... kalm, actief, zacht en open.
De eerste weken thuis gingen vrij goed. We hadden vrij genomen zodat we haar konden begeleiden in allerlei dingen die ze moest trotseren. Toch schrok ik wel van wat dingen. Zo bleef ze met periodes onophoudelijk in dingen bijten (ook onze armen en benen) en sprong ze wild op de bank en stoelen. Daarnaast begon ze na een paar weken opeens tekenen van verlatingsangst te vertonen.
Wat was er met de kalme hond gebeurd die ik in het asiel had gezien? Had ik haar dan toch verkeerd beoordeeld? Ik voelde me stom. Had ik als dierprofessional toch een verkeerde inschatting gemaakt…?
Ik belde met onze kynologisch gedragstherapeute Edith Voortman. Zij vertelde me onder andere dat we veel, echt veel moesten gaan lopen met haar en dat haar dag eigenlijk alleen zou moeten bestaan uit eten, slapen, wandelen. Daarnaast legde ze uit dat honden uit het buitenland vaak 3 maanden nodig hebben om te ‘landen’. Het stukje verlatingsangst duurt vaak nog langer om eruit te krijgen. Pff… 3 maanden. Dat voelde toen als een lange weg. Hoe moesten we überhaupt onze zoon naar school gaan brengen als we niet eens even zorgeloos van huis konden? Zoveel praktische zaken waar we tegenaan liepen, ook al was onze wilskracht er wel. Het leek gewoon een brug te ver voor ons als gezin.

herplaatsen

Na weken van piekeren en stressen hadden we de knoop doorgehakt: ze moest herplaatst worden, het kon niet anders. Onze vorige hond was niet de makkelijkste en heeft jaren verlatingsangst gehad. Dit heeft ons toen enorm beperkt. Dit wilden we nooit meer. Dus toen Lena tekenen hiervan ging vertonen, zaten we met de handen in het haar. Hoe kon ons dit wéér overkomen?  We wilden vooral niet dat onze zoon beperkingen zou gaan voelen doordat we thuis moesten blijven bij de hond. Tja, dan gaat je kind toch voor….
Allerlei instanties, websites, dierenasielen hebben we benaderd, maar we vonden geen geschikt nieuw huisje voor Lena. Ondertussen ging het, dankzij onze inspanningen, al wel een stuk beter met Lena. Ze kon beter alleen zijn, was relaxter en langzaam zag ik weer dat kalme, zachtaardige hondje terug dat ik in het Portugese asiel had gezien. Hoe was het mogelijk?

en nu?

Lena is nu 3 maanden bij ons en ze is echt een topper. Ze kan alleen thuis blijven, is super lief en vriendelijk. De episodes van wild om haar heen bijten, zijn zo goed als voorbij.
Samen wandelen we de hele buurt door en ze loopt lekker los in het bos tussen alle andere honden. Ze heeft zeker nog dingen te leren, maar ze heeft al bewezen dat ze leert als de beste. Ze is blij en wij zijn ook blij. En ik realiseer me nu: ze is met een soort ‘burn-out’ bij ons gekomen. Pas na een tijdje kon ze zichzelf zijn. En inderdaad, na 3 maanden is ze eindelijk geland!